Zondag 30 augustus 2009

Het is nu 8 uur in de ochtend en ik zit lekker op het terras onder de palmbomen met een kopje koffie te genieten van alle vogelgeluiden. De Kookaburra lacht, het zonnetje schijnt ik ga eens beginnen aan de laatste update van m’n blog vanuit Australië.
Gisteren zijn we dus gaan snorkelen op het Great Barrier Reef. Het was een magische ervaring die ik jullie zal proberen te beschrijven maar eigenlijk moet je het gewoon met eigen ogen zien. Onder water is het stil, je ziet koraal in alle soorten en alle kleuren, de meest mooie vissen zwemmen boven, onder, naast en voor je. Je kunt ze bijna pakken. Het water is kristalhelder, je kunt zo ver weg kijken als je kunt. Het lijkt haast wel alsof je in een aquarium zwemt. Eelco, voor jou zou dit iets geweldigs zijn!
Maar goed, we moesten natuurlijk eerst naar het Reef toe….
We werden netjes met een shuttle opgehaald bij het appartement en naar de terminal in Cairns gebracht. We gingen aan boord en we konden ons voor allerlei activiteiten inschrijven. Snorkelles voor beginners, snorkelles voor gevorderden, snorkelsafari, scubadiving, duiken en een helicoptervlucht boven het Reef. Tegen extra kosten uiteraard. Maurice schreef zich in voor de scubadiving. Hij kreeg een briefing en ondertussen voeren we richting zee. Na een half uurtje begon het van binnen bij mij te borrelen, verdorie niet weer zeeziek hè. Ik ben maar vlug naar buiten gelopen en heb de rest van de tocht op het achterdek gestaan. Daar heb ik iets schitterends gezien. De kapitein riep om dat er een walvis gesignaleerd was. Ik keek en inderdaad. Maar niet eentje, het waren er drie. Ik werd getrakteerd op een prachtig schouwspel. De walvissen doken, kwamen weer boven en lieten hun staarten zien. In Monterey en Maui hebben we al heel wat whale watching gedaan, maar nog nooit heb ik de walvissen zo goed gezien als gisteren. M’n misselijkheid was op slag verdwenen! Gelukkig hebben Maurice en de boys ze ook van binnen uit kunnen zien. Na 90 minuten legden we aan bij het reef platform. Op dat platform staan picknickbankjes, er zijn kleedkabines, bakken met snorkelsets, flippers, duikpakken, duikgerei, een zonnedek, een kidspool, een onderwatertunnel en je kunt er zelfs een massage krijgen. Ook kun je met de submersible mee (een duikboot die boven water blijft, maar waarvan het onderstuk van glas is en je een mooi zicht op het koraal geeft). Ideaal ook voor mensen die niet willen snorkelen. Zo kunnen ze toch wat van het Reef zien.

Het platform...

Foto vanuit de submersible...

Al snel gingen we te water. Justin durfde in eerste instantie niet. Maar die flippers zagen er toch wel gaaf uit… En even later lag ook onze Justin in zee. Hij vond het geweldig. Een duikbril wilde hij niet op, maar dat hoefde ook niet, hij kon de visjes ook zo voorbij zien zwemmen.

Tim heeft vanaf het sundeck deze foto's gemaakt...

De temperatuur van het water is ook heerlijk, zo’n 25 graden. Maurice heeft z’n first scubadive gedaan en hij vond het geweldig! Het bleek wel dat hij een enorme longinhoud heeft en daardoor dreef hij steeds naar boven. Zelfs 20 kg lood en een zware zuurstoffles konden hem niet beneden houden. Best lastig als je met je groepje op de bodem moet gaan zitten. Maar met hulp van de duikinstructrice, ze duwde Maurice gewoon naar beneden, kon hij toch blijven zitten.

Hier zie je rechts Maurice en links de instructrice...

Tussen de middag stond er een heerlijke lunch voor ons klaar. Daarna nog 2 uurtjes gesnorkeld en toen moesten we weer de boot op. Wat een heerlijke dag was dit!
Vandaag zouden we naar Kuranda gaan. Een dorpje in het regenwoud waar je met de kabelbaan naar toe gaat. We hoorden al van verschillende mensen dat het erg toeristisch is en we hebben besloten om het niet te doen. Ons appartement ligt al in een regenwoud en we hebben bij de Blue Mountains ook door het regenwoud gewandeld. Om nu met hele hordes mensen door het regenwoud te lopen zien we niet zo zitten. De plannen zijn nu dat Maurice met de boys naar Cairns gaat. Daar is de Lagoon. Een zwemparadijs aan zee met glijbanen. Ik pak de spullen en als ik nog tijd over heb. Haal ik bij een koffie standje aan het strand een heerlijke Latte en wandel nog even langs de zee. Nog even rustig nagenieten van alles. We hebben zo ontzettend veel indrukken opgedaan, zo veel gezien. Zo veel dat als we de foto’s bekijken we zeggen: “o ja, dat hebben we ook nog gezien”.
Het is zo’n relaxed leven hier. De Aussies zijn heel down to earth. Doe maar normaal en niemand is beter dan de ander. Dure auto’s, grote huizen, merkkleding al die luxe, je ziet het sporadisch, het is niet belangrijk. De natuur, het wildlife daar draait het hier om. We zijn weer een hele ervaring rijker!

Ik hoop dat ik jullie een beetje een indruk heb kunnen geven van Australië en wie zin heeft om foto’s te komen kijken, laat het weten, je bent van harte welkom!

O ja, ik wil nog even afsluiten met een “blunder”, kun je lachen…

Ik heb eens geschreven dat we hebben geoefend met boemerang gooien, maar dat het nog niet zo goed lukte. De boemerang maakte een halve bocht en viel dan op de grond. Hij kwam niet bij ons terug. Nog wat meer oefenen in harder gooien was onze conclusie…

Hier in Palm Cove zit een Art Gallery met Aboriginal kunst. Ik ben daar van de week eens gaan kijken en ze verkochten daar handbeschilderde boemerangs. Niet om mee te gooien maar als kunst bedoeld. Zo eentje wilde ik graag meenemen naar huis. Er stond een aardige meneer in de gallery die mij uitleg gaf over de boemerang. Hij vroeg ook of ik er al eens mee had gegooid. Ik vertelde dat we wel eens oefenen in een park maar dat het nog niet zo goed lukt. De meneer deed voor hoe ik de boemerang dan vast moest houden en moest gooien. Ja, dat hadden we goed gedaan. Maakte hij ook een mooie twirl halverwege? “Good, good, you did well”, daarna viel hij naar beneden vertelde ik en kwam dus niet bij ons terug… Nou die meneer begint te lachen, hij kwam niet meer bij. Wat blijkt nu… op het moment dat die boemerang halverwege gaat draaien en vallen, moet je gaan rennen en hem opvangen! Wij hebben helemaal een verkeerd beeld van de boemerang, die komt dus niet bij je terug maar je moet er naar toe rennen. Wat heb ik gelachen met die meneer. Geen wonder dat er op een gegeven moment ’n heel gezin zich met de picknickmand richting onze kant vestigde. Wat een mooi gezicht zal dat geweest zijn. 5 Van die toeristen die staan te wachten tot hun boemerang terugkomt….Ik had z’n dag gemaakt en iedere keer als hij een boemerang ziet, zal hij aan me denken. Tja, je bent en blijft een toerist hè!